Prozy absolutnie nie porzucam. Zuzanna Gliszczyńska z Lipnicy zadebiutowała jako poetka

Do tej pory Zuzanna Gliszczyńska czytelnikom kaszubskiej literatury dała się poznać jako autorka opowiadań. Pod koniec ub.r. zadebiutowała jako poetka.

Do tej pory Zuzannę Gliszczyńską z Lipnicy znaliśmy jako autorkę opowiadań. Dwukrotnie zwyciężyła w konkursie „Twòrzimë w rodny mòwie”. W grudniu ub.r. zadebiutowała jako poetka na łamach „Stegnë”, literackiego dodatku do społeczno-kulturalnego miesięcznika „Pomerania”. - Zawsze myślałam, że wiersze piszą wielkie postacie, jak chociażby Wisława Szymborska. Stąd moje teksty lądowały gdzieś w czeluściach szuflady - mówi Z. Gliszczyńska. Nie leżały tam jednak zupełnie zapomniane. Czytało je wąskie grono przyjaciół i znajomych Z. Gliszczyńskiej. - Nie bałam się ich opinii, bo zawsze mnie wspierali. Nawet jeśli coś im się nie spodobało, to była to z ich strony konstruktywna krytyka - mówi młoda literatka. To właśnie wsparcie bliskiej osoby dodało jej odwagi, by przesłać wiersze do publikacji. - Nie ukrywam, że trochę bałam się odbioru. Grono przyjaciół to zupełnie inni odbiorcy, niż obce osoby. Wiadomo, mają swoje standardy, poetyckie wymagania. Nie czuję się jeszcze zbyt pewnie na lirycznym gruncie - mówi Z. Gliszczyńska. W „Stegnie” ukazały się trzy jej wiersze (publikujemy je poniżej). Zostały bardzo dobrze przyjęte nie tylko przez redakcję, ale i czytelników.

Inspiracje do pisania bierze z życia codziennego, otoczenia. - Przez długi czas pisanie było dla mnie formą ubierania emocji w słowa. Niekiedy w ten sposób łatwiej je zrozumieć, radzić sobie z nimi. To dla mnie także forma ekspresji, lubię bawić się słowem - mówi Z. Gliszczyńska, dodając: - Mówiąc o wierszach przesłanych do „Stegny”, to ich motywem przewodnim były właśnie uczucia, ale nie zamykam się wyłącznie w tym kręgu tematycznym. Muszę przy okazji zaznaczyć, że absolutnie nie porzucam prozy. Wciąż lubię poprzez nią wyrażać siebie.

Obecnie młoda lipniczanka studiuje w Poznaniu. - To głównie na studiach się skupiam. Uczestniczę w programach kierowanych do studentów z kierunków inżynierskich, życiu Studenckiego Koła Naukowego Ekoenergetyki. Staram się na to, jak i pisanie znaleźć jednakową ilość czasu. Wiadomo jednak, że nie zawsze się to udaje. Pisanie to moja pasja, ale często musi poczekać na lepszy moment - mówi Z. Gliszczyńska, dodając: - Przekonamy się, jak wyglądać będzie przyszłość. Wiersze opublikowałam tak naprawdę na próbę. Zobaczę, jaki będzie ich odbiór, w którą stronę powinnam iść.

Mòje miasto Të

Jak dzywno je miec
bez mała dwadzesce lat.
Bëc dzeckã w sercu,
dozdrzeniałim wedle prawa.
Żëc jak taczi, stawiac
kroczi jak
niemòwlã.

Jesz wczora më bëlë w szkòlny łôwce
niepòrëszony jakbë nic dëcht nic
swiat stojôł na swòjim placu
i bëlesmë më, nié jô i të. Dzysô
wëchôdóm z egzaminu z rãkama, chtërne
wcyg sã trzãsą.
Tim egzaminã je
samòstójnosc.

Wrôcóm do mòjégò Bëtowa. Chòdzã tima
ùlëcama,
chtërnyma më chòdzëlë tedë. Pamiãtôsz të

zymk i zómk?

Pamiãtôsz naje
rojenia?
Jak chùtkò to sã zmienia…
Minãło tak niewiele, a równak wszëtkò
narôz. Më minãlë,
chòc wcyg
të gdzes tam jes, snëjesz sã
pò rëjnach
kòscoła.

Milã sã pò Gduńsczi, szukóm,
nie nalézã. To ju bëło,
leno serce òstało
i wiedno tam gdzes
bãdze.

Czejbë mògła, jô bë cë pisała
wiérztã.
Leno niżódna lëterackô fòrma
ce nie wrócy

Bò terô czej të jes,
nie jes
Më òstelë w mùrach

mòjégò miasta.

Òkò

Błądzã na slepò
W cemnoscë
Cemnogardu mòjégò
zagùbieniô
Rëczã, pòmóż
Pòmaż mie stegnã
Pòkôż szlach na przeszlach
Chwëc mie
Tu
Przëcësni rãkã do
serca mùskù Skórë
żëł na sécówce mòjégò
Òka.
Wërwi je, òslep
Na òslep
Zabierzë mie za
pòdswiądã.

Bòa

Szkło cã
Òddzélô jak òkno
wëstawòwé
stojisz i jô chcã ce
chwëcëc złapac
w sydła
bòa mòjich remión
òplesc nogama w szorstczé
Słowa, slësczé
mësli ò dzëczi
trescë pòkarmòwi
Wijã sã pò witrinie.