Posadzkę stanowiły kwadratowe cegły. W Dąbrówce była parafia

W latach 80. XX w. w Dąbrówce stanął nowy kościół. Zajął miejsce, w którym dużo wcześniej już stała inna świątynia.

Powstanie Dąbrówki (gmina Borzytuchom) najpewniej należy wiązać z panowaniem Krzyżaków na Ziemi Bytowskiej. Wieś po raz pierwszy w dokumentach została wymieniona w 1387 r. I już wtedy była tam parafia, która do czasów reformacji podlegała diecezji kamieńskiej, obejmującej spore połacie Pomorza Zachodniego. Skoro była parafia, to zapewne stał i kościół. Z XV w. zachowały się zapisy o oraczu kościelnej ziemi. Miał on uiszczać proboszczowi roczny czynsz w wysokości jednej grzywny i czterech szelągów. Dąbrówka byłą wtedy całkiem sporą wsią obejmującą 56 łanów ziemi (ok. 952 ha), w której działała karczma. Jak wynika z wystawionego w 1446 r. dokumentu, dotyczącego nadania sołectwa niejakiemu Mikołajowi Kaszubie, 2 z tych łanów należały do parafii.

Kiedy państwo Gryfitów, w którego skład wchodziła Ziemia Bytowska, przeszło na luteranizm zapewne i mieszkańcy Dąbrówki stali się protestantami. Nie wiemy, czy funkcjonowała tam wówczas osobna parafia luterańska. Z inwentarzy domeny bytowskiej z końca XVI w. dowiadujemy się, że część zbieranych we wsi plonów wsi nadal należna jest probostwu.

Pierwszy opis samej świątyni pochodzi dopiero z grudnia 1686 r., a więc kilkadziesiąt lat po tym, kiedy to dobra kościelne w Dąbrówce wróciły do katolików, choć mieszkańcy wsi w zdecydowanej większości pozostali protestantami. Jak się dowiadujemy, nawa zbudowana była ze ścian tzw. muru pruskiego, czyli drewniana konstrukcja szkieletowa wypełniona cegłami. Dach pokrywał gont, ściany w środku zdobiły malunki, a na podłodze znajdowała się posadzka z kwadratowych cegieł. Wieżę wzniesiono w całości z drewna (belki konstrukcji oszalowano deskami). Dookoła znajdował się cmentarz. Była też niewielka kostnica, w której przechowywano kości zmarłych wyjęte ze starych grobów, po to, by zrobić miejsce na nowe pochówki. Dach i kostnica wymagały remontu. W tym czasie kościół posiadał wezwanie św. Wojciecha Męczennika i był filialny dla parafii w Niezabyszewie.

Co ciekawe, choć większość mieszkańców wsi (a może i wszyscy gospodarze) w drugiej połowie XVII w. była wyznania luterańskiego, to i tak była zobowiązana do płacenia tzw. musznego na rzecz parafii katolickiej. Opłata wynosiła 20 korców żyta, czyli ok. 800 kg rocznie. Jednak brak wiernych źle odbijał się na stanie świątyni. Ostatecznie, ze względu na zły stan rozebrano ją w latach 40. XIX w.

Na zdjęciach: kościół w Dąbrówce wybudowany w latach 80. XX w.