Òsoblëwie dlô dzecy

W strëmiannikòwi „Stegnie”, dodôwkù do miesãcznika „Pòmerania” mdze do czëtaniô dosc wiele tekstów dlô nômłodszich. Aùtorką jednégò z nich je Karolëna Serkòwskô-Secechòwskô. Hewò czile akapitów z ji òpòwiôdaniô.

Mimi (wëjimk)

– Tatkù, a jaczi je twój ùkòchóny plëszôk? – spitôł sã Michôł.

Przez to pëtanié òjc Michała béł wëszłi ze se. „Mój plëszôk” – tatk pòwtórził w mëslach, jakbë sóm do kùńca nie wiedzôł, ò czim dzeckò gôdô i co to je ten „plëszôk”. Doch òn skùńcził dzecné żëcé ju dôwno i dalek mù bëło do mësleniô ò tim, co przódë bëło nôwikszą ùcechą.

– Yyyy… Ni móm taczégò – òdpòwiedzôł pò sztërkù.

– Jak to? A do kògò të sã przëgrużdżôł, jak tobie bëło lëchò? – zdzëwił sã syn.

Le tatk ju nie òdpòwiedzôł, bò zazwòniła jegò mòbilka i szedł sprawdzëc, co je lóz. Òkôzało sã, że drëch tatka brëkòwôł z nim pògadac ò wôżnëch sprawach, tej Michôł nie czekającë na òjca, szedł spac ze swòjim Mimim, żebë sã wëspac na ten jitrzészi baro cekawi dzéń.

Pò skùńczony gôdce tatk Michała sôdł so głãbòk w zeslu i zaczął rozmëszlac. Wezdrzôł na òkno. Widzec bëło za nim spôdającé z nieba, wiôldżé jak pòpcorn, szwatołë sniegù. Taczé same jak w tã noc, czedë òn béł jesz dzeckã i òbrazył sã na całi swiat, bò czekôł za swòjim tatkã, żebë przëszedł dodóm i òpòwiedzôł mù jegò ùlubioną bôjkã na dobri spik. Le tak sã nie stało. Òd tegò czasu Michała tatk stôł sã „môłim dozdrzeniałim”. Nie chcôł ju sã z nikògùm bawic, nie lubił ju téż grac w balã ani chòdzëc pò drzéwiãtach. Scwierdzył, że je ju za wiôldżi na trzimanié w swòji jizbie zabôwków, tej wszëtczé wëniósł do sklepù – razã z miedzwiôdkã, chtëren béł... w òjca òkù zakrącëła sã łiza, bò ùswiądnił sobie, że stracył, a barżi zabrôł sóm sobie òsoblëwégò drëcha. Doch jemù mógł rzeknąc wszëtkò, mógł sã wëżalëc, mógł sã pòskarżëc, mógł òpòwiedzec, jak teskni za tatkã... Timczasã òn trzimôł wszëtkò w sobie i bëło mù jesz cãżi zniesc kòżdi smùtk.

Tegò samégò wieczoru zajiscony tatk zapitôł swòjã mëmkã, gdze òna trzimie rzeczë z jegò dzecnëch lat. Miôł strach, że to je ju dôwno wërzuconé, równak starka Michała lubiła trzëmac stôré rzeczë. Dlôte wszëtkò, czegò ji syn nie chcôł ju wicy òbzerac, jak sã domëslëła, bò rozdrzucył to pò sklepòwëch pòlëcach, schòwała do wiôldżégò miecha. I terô, czedë zapitôł jã ò swòje wspòminczi z dzecnëch lat, ùceszëła sã, że w kùńcu te rzeczë sã przëdadzą. Tatk Michała zabrôł miech, przëszedł nazôd do mieszkania, sôdł na pòdłodze i zaczął wëpakòwëwac wszëtkò, ò czim dôwno zabéł.

Całi tekst ju wnetka w „Stegnie” ò jaczi napiszemë za pôrã dni.