Reklama

Richtich amerikańskô kariera

Kùlturowniô

27/10/2021 17:26

Żebë to jesz dôwało ze se piãkné zwãczi, żebë chòc le miało piãkné sztôłtë, kò nié! Doch ùsadzoné dlô trzôskù, żebë òdpãdzëc cemné mòce nijak taczé ni miało bëc. Jaromir Szroedric prawie rëchtëjë temù cos òsóbną wëstôwã… Chòdzy ò diôbelsczé skrzëpice. Instrùment, jaczi mô ù se wnet kòżdô kaszëbskô kapela. Nié wiedno tak bëło. Pierwi ùżiwelë gò w czasu Wszëtczich Swiãtëch kòle smãtôrzów. Mòżemë domërkac, że trzôsk miôł òdpãdzëc złé mòcë, abò bëc òstrzégą dlô ùmarłëch, że przińdą żëwi i lepi dac jima pòkù, bò to doch krewny. Kò pò II wòjnie swiatowi nen zwëk szedł w zabëté. Instrùment równak òstôł a jął robic karierã w kaszëbsczich kapelach ju bez żódnëch cemnomòcnëch kònotacjów. Zaszedł jaż do Americzi, gdze Lejaren Hiller zrëchtowôł sobie elektriczné diôbelsczé basë i grôł na nich „prôwdzëwą” mùzykã. Taczé elektriczné i tradicyjno kaszëbsczé i nié leno bãdzemë mòglë òbezdrzec na wëstawie, jaką w Zôpadnokaszëbsczim Mùzeùm rëchtëje J. Szroedric. Wernisaż 10 lëstopadnika.