„Kaczczi” - dzélek do pòczëtaniô

Kaczczi (wëjimk)

Rzuca kamieniamë w stôw. chca znëkac kaczczi, żebë je witro ùpchnąc. Mia ju wszëtkò zaplanowóné; sąsôdkã do skùbaniô i chlopa do zaklocô òbgôdóné, brenszpirtus kùpioné, kòcél z wòdą żdôl cerplëwie na place, wszëtko tak, jak trzeba. Żebë nicht nie żdôl a so nie przikrzil. wszëtkò – òd ùpchnieniô pò òpôlenié…

Gita jednégò so nie spòdzéwa, tegò, że kaczczi nie bdą chcalë zlezc ze stawù. Òna so znerwòwa. wzã kamienie i rzuca, i cali czas wrzeszcza: – Ùsz! Ùsz! në że! Biôta, wa! Ùsz!..

Kamienie so ji skùńczëlë. sygla pò kalugã ze stawù i rzuca, a ne ani so rëszëlë. sedzalë na jednym môlu, co Gice so baro nie widza. Zôs zaczã je straszëc: – Ùsz! Ùsz!... a òne ani w tã, ani we wtã. Bialka so jima przëzéra i wëdôwa ji so, że òne so z ni smieją. Znôwù so nachilëla i wsadzëla pótã w wòdã. Mia ju gôrzc kaludżi nabróné, ale w tim zahaczëla ò cos rãką. Zlotô rënka na ji pôlcu zazwònila ò cos metalowégò i bialka so wërzasla. Z negò wërzaskù pùscëla taszlãpã, chtërna ciapla w glëmzã i przesta swiecëc. Gita bëla znerwòwónô; kaczczi nie bëlë znëkóne, nick nie widza, a tu jesz zahaczëla rãką ò cos. W nym gòrzu szarpnã to cos i wëcygnã. To ji chlop miôl nastawioné w stawie sécë na karuse, a nawetka, jak òn sóm twierdzyl, widzôl tam wiôldżégò karpia. – Ten ni mô za wiele rozëmù! – pòmëslala Gita, cygnąc sydla – w naszim stawie, w ti jusze ni ma doch żódnëch rëbów!

Pòkrãtné sécë wëcygnã i wërzucëla na wiérzch, na trôwã, ale w nym zòcza, że so w nich zaczã cos wierzgac. to bëlo biôlé, tak téż bialka pomëslala, że to je jedna z nëch kaczków, co so nie chcelë dac wnëkac. chwôca to mòcno i caplając, zaniosla w kanincziną bùdã, gdze mia pòwrózkã przërzeszoné drewnianą luczkã. w bùdze téż sedza zaszperowónô kluka, żebë ji to klukanié przeszlo, bò chto to widzôl na zëmã klukac.

Rozdiablonô Gita wlazla w chëcze i zaczã wszëtkò òdraza òpòwiadac chlopù. ten, zazdrzony w telewizór, nawetka nie dôl na niã òbachtë.

Calą noc Gita spa niespòkójno; przerzuca so z jedny na drëgą stronã. Mùszala wstac chùtkò, żebë ne kaczczi znëkac, ale i żebë zdążec przed jich żercã, bò jakbë tegò nie dopilowa, tej wiedza, że nen óws z tëch kropów bdze so cygną pò calim ptôchù, a tegò òna, Gita, bë nie zniosla.

Pòrénk zaklepôl do òkna letczim mrozã. Gita wëczadzëla z wërów prosto nad stôw. Znëka kaczczi do kùrnika. Rozpòlëla w place i nastawiony wilëją kocel wòdë zaczą nabierac mòcë i terô mògla spòkójno so robic kawã. W nym zamërgôl telefón; to sąsadka wësla sms, że nie przińdze do skùbaniô, bò tescowô so lëchò czëje. „Czëje so tak na ùmiéranié” – pisa i jesz przeprôsza, i pòzdrôwia.

– Co za pizda! – rzekla Gita do se. – Jô rzetelnie ji kaczczi skùba, a òna mie tu na chòrosc stôri szorneczczi bierze! Pizda i nick wicy, bò jak zgnilosc nazwiesz? Ni ma slowa! Kòżdi doch pòwinien miec trochã òdwôdżi so przëznac do zgniloscë – mëslala bialka, i ju widza se i sztërnôsce kaczków. jednym slowã mòrdãga, bò ji chlop nie bél taczi welech. Nawetka nie wiedzôl, co i jak z nym zwierzã trzeba pòsobicą robic, a czë òna mô to wszëtkò objasniac? Tej bdze jesz mòcni zmachónô, jakbë to sama zrobila.

Czej górz jã përznã miną, zaczã so pëtac sama se: na co òna, Gita, chòwie te kaczczi? Czej blós òna je jé i ji chlop, bò dzeckò krący noso i gôdô, że to smierdzy. Pò co ji to wszëtkò? Ten cali òlér! I pò co òna, Gita, da so wrëmic w no calé hòdowanié, skùbanié, zarzinanié, ògarinanié…?

Tu pòdniosla so òd stolë, bò mëslala, że w ni pãknie serce z żalotë nad sobą i wezdrza na swòje rãce. Zòcza, że ni mô slëbny rënczi. – Pewnie mie spadla w nã wòdã! – pòmëslala i òdstawila taskã z kawą, i czadzëla tam. Klëkla nad stawã. Wlożëla pótã w wòdã i maklô, ale nick nie bëla w stanie wëczëc.

– I po òbrączce! – rzekla do se i pòsmutnia jesz barżi, bò chòc to nie bëla wiôlgô rënka, tej jednak to doch wiedno mia jaką wôrtosc. Zlotô, òkrãglô rënka, chtërnã wëmëslil chtos, kòmù so mùszalo baro przikrzëc, bò to ani paradné, ani nick. Sztëczk rozpùszczonégò zlota. Môlé nick, a obremieniów z nym zalożenim wicy niż z czim jinszim.

Kristina Léwna

Ksążka „Kaczczi” wëdało Kaszëbskò-Pòmòrsczé Zrzeszenié. Je do kùpieniô m.jin. na www.kaszubskaksiazka.pl. Ò niedôwny promòcje, jakô bëła we Wejrowie, më piselë w „Kùlturownie”.