Bytów. Bytowiak jednogłośnie najlepszy

Wiersz poety Andrzeja Szczepanika zachwycił komisję konkursu literackiego w Kobylnicy. Wrócił do Bytowa z główną nagrodą.

Turniej jednego wiersza w Centrum Kultury i Promocji w Kobylnicy (pow. słupski) to część biesiady literackiej pod hasłem „Czytajmy poezję”. Tym razem wśród blisko 40 uczestników znalazło się kilkoro członków bytowskiego Klubu Literackiego „Wers”: Wanda Majewicz-Kulon, Aldona Peplińska, Piotr Wiktor Grygiel i Andrzej Szczepanik. Turniej polegał na prezentacji zgłoszonego wcześniej do konkursu wiersza. Zdaniem komisji, z warszawskim poetą Aleksandrem Nawrockim na czele, najlepszy wiersz stworzył A. Szczepanik. - Jak usłyszałem moje nazwisko, zesztywniałem, wbiło mnie w fotel - mówi poeta.

Wiersz, którym ujął jurorów, powstał ok. 2 tygodnie temu, po wycieczce bytowiaka w krainę swojej młodości. - Odwiedziłem wioskę koło Radomska, w której spędziłem z mamą całą okupację. Koło naszego jednoizbowego mieszkania, jesienią 1945 roku posadzono drzewo. Zobaczenie go po latach przywróciło wspomnienia i zainspirowało mnie do pisania - opowiada A. Szczepanik o okolicznościach powstania zwycięskiego utworu zatytułowanego „Cień wiekowego drzewa” (zamieszczony obok).

SZAROŚĆ:

Andrzej Szczepanik

Cień wiekowego drzewa

Kiedy je posadzili sięgało mi do brody

wątłe bezlistne przywiązali do ociosanego palika

starym zielonym krawatem

wokoło wykopali rowek

nalali gnojówki obsypali popiołem

wymiecionym z chlebowego pieca

i udeptali bosymi stopami

był zmierzch zdobiony zachodem jesiennym

drzewko rzucało cień niski i wątły jak patyk z krzaka bzu

bociany patrzyły z góry

stały w gnieździe wielkim jak kupa chrustu

kładły głowy na grzbietach klekocząc donośnie

wieczory trwały zawsze ciche...

czasem pies dzwonił łańcuchem

gonił gołębie drepczące obok zamiecionego klepiska

kobieta kręciła korbą studni

wyciągnęła pełne wiadro i obmyła stopy

drzewo rosło razem ze mną - przetrwało wojenne salwy

obsypując przez lata rozczochrywaną strzechę

chmurą jesiennych liści

w cieniu klonowego rówieśnika

kontempluję tęsknoty obfite bogactwem wspomnień

obejmuję pień - gruby porośnięty mchem

szorstkim jak moje policzki

kocham tę szorstkość czując

zielone serce jak tłoczy mocniej

niż moje niepokorne, czerwienią słabe

zabieram tę miłość jak ostatnią karmę

i chowam skrycie na dnie duszy